اشعار

او وجودش همه نور و نَفْس ما ظلمت محض           زده‌ام مِی زِ سبویش همه‌اش رحمت محض

ما فـقـیریم همه محـضر او چون طفـلی           که بَرَش نیست پَشیزی، همه‌اش حیرت محض

فَرّ و جاهش به زبان نیست توان، گفتن، لیک           خودش از حُسن عطا کرده به ما جرأت محض

سر سپردن به سرایش همه دم شیرین است           گرچه بینا نَبُوَد دیده بر آن حشمت محض

سر ما خاک قدم‌هاش چه خوش جرأتی است           خلوت دم به دم شاه و دمی صحبت محض

بوسه بر خاک قدومش هدف عُمر من است           بوسه و خواهش عذر و طلب فرصت محض

دست‌ها چون به ضریحش برسد شیرین است           قلب عشاق بود مملـوِ از حاجت محض

حـرمش مـأمن سرگـشـتۀ ناچیزی است           که نباشد و نبودست به جز زحمت محض

از چشم‌ گـریه مـانَد و از گـریه عزّتش            از جــام بــاده مـانَـد و از بــاده لـذّتـش

فرمود امام صادق ما روضه جنّت است            دنـیـا جـهـنم است بـرو سـمت جـنّـتـش

ما را حـسین، بهر خودش انتخاب کرد            ایـنجـا کـسـی نـیــامـده الا به دعـوتـش

عرفان ناب چیست؟همین گریه بر حسین            صدسال فیض ریخته در نیم ساعـتـش!

تا زنـده‌ای به هر نـفـسی یا حسین‌ بگو            فـردا میان قـبر تو هـسـتی و حـسرتش

یک روز هم شبیه به حُر می‌خـرد مرا            بخـشـیـده می‌شـویـم هـمه در نهـایـتـش

آنـکـس که کـار کـرد بـرای عـزای او            حـتـی عــبـادت اسـت دم اسـتـراحـتـش

صـد بـار قـهــر کــردم و دنـبــالم آمــده            مـانـدم دگر چـکـار کـنـم از خـجـالـتش

خـون حـسـیـن قـاطـی کـرب وبـلا شده            صد مرده زنده می‌شود از بوی تربتش

جان داشت و به خیمه او حمله‌ور شدند            فابک علی الحسین! شکـستـند حرمتش

می‌بـرد از دل عـالـم غـم تو غـم‌ها را            می‌خـرد لـطف تو از دم همه دم‌ها را

توبه‌ها را به تو دادند همان روز ازل            تا تـو آدم بـکـنـی تـک تـکِ آدم‌هـا را

قـطرۀ اشک مـرا هـم قـد دریـا کردی            مگر اینکه تو زیـادش بکـنی کـم‌ها را

گوشۀ چـشم تو و گوشۀ چـشم خشکـم            یک نگاهی بکن این چشمه زمزم‌ها را

باز نزدیک مـحـرم شـد و مـادر آورد            وسـط خـانـه مـا بـقـچـه پــرچـم‌هـا را

آه از آن روز که ما خفته به زیر خاکیم            کـه نـبـاشـیـم و نـبـیـنـیـم مـحـرم‌ها را

حال و هوای کوچه، غم‌آلود و درهم است            پرچم به اهـتـزاز درآمـد، محـرّم است

می‌گرید آسمـان و زمین، در محرّمت            طوفانی از حماسه به پا می‌کند غـمت

ابـلاغ می‌کـنـنـد بـه یـاران، سـلام تـو            قـد می‌کـشـند بـاز عـلـم‌هـا، به نـام تـو

هرجا که نام توست، مکان فرشته است            بر هر کتیبه‌ای که ببـینی، نوشته است

»باز این چه شورش است که در خلق عالم است            باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است«

باید در این حسینیه، از خود سفر کنیم            باید در این مقـام، شبی را سحـر کـنیم

با کـاروان گـریه، مسـافـر شـدم تو را            امشب در این حسینیه زائر شدم تو را

تا گـفتم «اَلسلامُ عَـلیکُم» دلم شکـست            نام حـسین، بنـد دلـم را، ز هم گسـست

دیدم که ابـرهای جهـان، گریه می‌کنند            در ماتمت زمین و زمان، گریه می‌کنند

دیدم «عـزای اشرف اولاد آدم است«            دیدم «سر ملائکه بر زانوی غم است«

رفتم که شرح عصمت «ثارُ اللَّهی» کنم            چـیزی نمـانـده بود که قـالب تهی کـنم

خورشید رنگ و بوی تغیّر گرفته بود            تنگ غروب بود و فلک گُر گرفته بود

ای تشنه‌کام! بود و نبود تو را چه شد؟            سقّـایِ یـاس‌های کـبـودِ تو را چه شد؟

بر اوج نیزه‌ها، کلمات تو جاری است            این قصّه، قـصّهٔ تَبَر و استواری است

ای اسم اعظمت به زبانم، عَلـَی الدَّوام            ما جاءَ غَیرُ اِسمُکَ فی مُنـتَهَی الکَـلام

آئـین من تویی، که تویی دین راسـتین            بَل ما وَجَدتُ غَیرَکَ فی قَـلبِیَ الحَزین

آن بحر پر خروش، دگر بی‌خروش بود            خـورشید تکّه تکّهٔ زینب، خـموش بود

تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است           چشم‌ها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است

نه فقط شاعر این شعر عزا پوشیده‌ست!           واژه‌هایش همه، همرنگ مُحَرّم شده است

ظهر داغی‌ست، عطش‌ریزی روحم گویاست           از سرم سایۀ طـوبانـفـسی کم شده است

»هر که دارد هوسش» نه! عطشش بسم‌الله           راهِ عشق است و به این قاعده مُلزَم شده است

سوگوارانِ شما، مرثـیه‌خوانِ خـویش‌اند           بی‌سبب نیست که عالم همه ماتم شده است

»من مَلک بودم و فردوس برین» می‌داند           این مَلک شورِ که را داشت که آدم شده است

من نه مَـداحـم و نه مـرثـیـه‌سـازم - امّا           سرفراز آن‌که به توفانِ شما خم شده است

ستاره بود و شفق بود و فصل ماتم بود            بـسـاط گـریه برای دلـم فـراهـم بود...

برای عـرض تبـرّک به ساحت گـریه            فـرشـتـه منـتـظر دسـتـمال اشکـم بـود

کسی برای من و دیده چاوشی می‌خواند            اگر درسـت بـگـویـم، صـدای آدم بود

چگـونه اشک نریـزد نگـاهـمان وقتی            زمـان خـلـقــتـمـان اول مـحــرم بــود

چـرا بـه آمـدن مـادرت یـقـیـن نـکـنـم            در آن حسیـنیه‌ای که خود خدا هم بود

حسی درون توست که دلگیر و مبهم است            اینجا سکوت و ناله و فریاد درهم است

شعـر کـتـیـبه دور سـرم چـرخ می‌زند            »باز این چه شورش است که در خلق عالم است«

انگـار دم گـرفـته کـسی در وجـود من            »باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است«

یک پـردۀ سـیاه، که سرداده یا حـسین            بر نیزه‌ای که خاسته تا عرش اعظم است

پـرده کـنـار می‌رود و دسـت‌هـای مـاه            یک‌دست، مشک آب وَ یک‌دست پرچم است

یک پرده بعد، دست ز کف داد و گفت: آب            لب تر کند حسین، برایش فراهم است

دارد گریز می‌زند از چشم روضه‌خوان            لب‌تشنه‌ای که دستی و مشکی از او کم است

بـا نــالـۀ بُـنَــیَّ ابـالـفـضـل... فـاطـمـه            هم نـالـه‌اش تمـامی ذرّات عـالـم است

در امتداد پـرده، کسی گـفت یا اخا!...            حالا قد حـسین هم از داغ او خم است
سقا به دست، کاسۀ آبی گرفت و گفت:            اول شـما! که شـاعر تکـیه مقـدم است

قـلبی شکـست، پردۀ آخر وَ حال شعر            چیزی میان شور و غزل، نوحه و دم است

ای پرده پرده پرده عزا، می‌کشی مرا            ای رستخیز عام که نامت محرم است

این صورت سپید، به سرخی اگر رسید            کارم ز اشک با تو به خونِ جگر رسید

ما مثل ابـر وارث دریا شدیم و حـیف            از بی‌کران عشق به ما چشم تر رسید

هر کس به قدر وسع خود از عشق سهم برد            دریا دلی به آب و به آتش شـرر رسید

در آب و آتـشـیم که از داغ تـو به مـا            چشمی شبیه رود و دلی شعله‌ور رسید

این چـشـم‌ها لـیـاقـت بـاران نـداشـتـند            از برکـت حـسین به ما این هنر رسید

آغاز کـربلا دل و انجـام آن سر است            شاید که با تو قصۀ ما هم به سر رسید

ای مهـربان‌تـرین کم ما را قـبول کـن            شاید بـلای عـشق به ما بیـشـتر رسید

هر سال، ماجرای تو و سوگـواری‎ات            عهدی‌ست با خدای تو و خون جاری‌ات

هر سال، نه! که روز به روز از زبان عشق            گل می‌کند حـدیث تو و سربه‌داری‌ات

در ما، یـزید کُـشته نمی‌شد، اگر نـبود            این راه را بـلاغـت آئـیـنـه‌داری‌ات...

خم شد هـزار مرتبه هفـتاد پشت صبر            آن روز، پیش صبر تو و پایداری‌ات!

می‌سوخت، می‌گداخت، در آن وسعت کبود            بر کـوه می‌رسید، اگر زخـم کاری‌ات

پرپر شدند روی زمین، پیـش چشم تو            آلالـه‌هـای رنگ به رنگ بـهـاری‌ات!

اینک، زمین به عشق تو همواره می‌تپد            این است، رمز خون تو و ماندگاری‌ات

یعـنی که سـربـلـنـد، هـنوز ایسـتاده‌ایم            در انـتـظـار مـنـتـقـم خــون جـاری‌ات

کاش تا لحـظـۀ مُردن به دلـم غـم باشد           محـفـل اشـک بـرای تـو فـراهـم بـاشـد

روضه‌ات آب حیات است برایم، ای کاش           در دلـم تا نـفـسـی هـسـت محـرم بـاشد

آبـرویی بـده آن‌قـدر که تـا آخـر عـمـر           تا سری هست فقـط پیـش شما خم باشد

مرگ صدبار مبارک‌تر از آن روزی که           در دلـم ذرّه‌ای از مهـر شـما کـم بـاشد

خاکِ نفرین شده آن است که در ماتم تو           خالی از نام تو و روضه و پرچم باشد

هرکس که در معامله با دوست غم خرید            حتی اگر زیـاد خـریـده‌ست، کـم خرید

قبل از الست بود که ما گریه کن شدیم            ما را برای روضۀ خود در عدم خرید

اصلا دلـیل خـلـقـت ما نوکـری اوست            این شد که در دل هـمۀ ما حـرم خـرید

گـفـتـیـم روسـیـاهـی مـا را نـمـی‌خـرد            دیـدیـم از قـضا هـمه را با کـرم خـرید

قـیـمـت گـرفـتـه بـود دل رو سـیـاه مـا            وقتی حـسـین میـوه گـنـدیـده هم خـرید

یک قطره اشک شافع روز قیامت است            ما را حسین فـاطـمه با این رقـم خـرید

در استکان ساده چرا چای می‌خوریم؟            بـاید برای مجـلـس او جـام جـم خـریـد

خـواهـیم دیـد روز قـیـامت که فـاطـمه            یک قوم را به نرخ دو دست قلم خرید

سر می‌شـود عـمرم میان روضه‌هایت            انـگـار در عـرشم زمـان روضه‌هایت

مـشـمـول لـطـف بـی‌کــران مــادر تـو            سیـنه‌زن و پـیر و جـوان روضه‌هایت

یک سال هـستم مـنتـظـر تا در مـحـرم            آیـم بـه زیـر سـایـه‌بـان روضـه‌هـایـت

بارانی از رحـمت می‌آید هر زمان که            هـسـتـم به زیـر آسـمـان روضـه‌هـایت

هرجا بـلا بـاشد میـان روضه‌ها نیست            اینجاست، آن کهـف امان روضه‌هایت

روزی نمی‌خواهم ز غیر تو که عمری            دادی به من از آب و نان روضه‌هایت

آخـر چه گـویـم از مـصـیـبت‌هـات آقـا            قاصـر زبـان‌ها از بیـان روضـه‌هـایت

می‌گـویم آقاجان دوباره حرف خود را            سر می‌شـود عـمرم میان روضه‌هایت

اعوذ بالنجف من شرّ شیطان رجیم امشب            به نام دوست، بسم الله الرحمن الرحیم امشب

سلام ای نقطۀ زیبای تحت باى بسم الله            سلام از جانب سائل به آقاى کریم امشب

خدا را شکر رب العالمین را روز محشر هم            بهشت و نار را مولا تویى تنها قسیم، امشب

به من اعطا کن انعمت علیهم روى ماهت را            بیا بشکاف دریاى غمم را اى کلیم امشب

صراط المستقیمى و به حکم اهدنا ما هم            به سمت دستهاى تو به مقصد می‌رسیم امشب

بیا دورم کن از دنیا والضالین و اصحابش            بحق فاطر و عالى و احسان القدیم امشب

قـصد دارم اثـری از لـب کـوثـر بکِـشم            تا که دست از می و میخانه و ساغر بکِشم
وقت معـراج، هـوالهـوی مکـرّر بکِشم            به خـدا رو کنم و سمت نجف پر بکِشم

مـژه بر خـاک کـف گـیـوۀ حـیدر بکِشم

نشـکـسـتـنـد مـرا و دل غـمـخـوار مـرا            نـسـپـردنـد بـه دسـت احـدی کـار مــرا
بـرســانــیــد دم حـــیـــدر کـــرار مــرا            لـیـف خـرمـای مـرا مـیـثـم تــمّـار مـرا
مـیل دارم که سـری خـانه قـنـبر بکِـشم

دست خالی نشدم حبل متیـنم علیَ است            صاحب لوح وقلم؛ روح یقینم علیَ است
بنـویـسـید که ایـمـانم و دیـنم علیَ است            شاه لولاک، یل خاک نشـینم عـلیَ است
من کـیم ناز عـلی حـیـدر صفـدر بکِشم

دور خُـم کـوثر زهراست سرازیر شده            مصطفی هم سر این سفره نمک گیر شده
چشم من از همه کس غیرعلی سیر شده            دست من را بـرسـانـید به او دیـر شـده
باید از خُـمـرۀ لعـل لـب او سـر بکِـشم

می‌شود گفت مگر بین حرا نیست علی            شب معـراج ببـیـنـیـد کجـا نـیست عـلی
همه جا هست فقط جای خدا نیست علی            علـت دلـبـری رکـن یـمـانـی‌ست عـلـی
بـاید او را به رخ قـلعـۀ خـیـبـر بکِـشـم

خال مشکی لـبش نقـطه زیر لب باست            قاب قوسین دو ابروی علی اَو اَدنـاست
نیـمۀ گـمشده‌ای داشـته آنهـم زهـراست            پرچـم شیـعـه او روز قـیـامت بـالاسـت
پس چرا دست خود از دامن دلبر بکِشم

قـد کـوتـاه عـلـی پـایـه افـلاک و زمـین            با حصیر قدمش فرش شده عرش برین
نام من را بگذارید سگ کهـف حـصین            تا ابد گـوشه نـشین نجـفم که پس از این
منّت کـعـبه از این زاویه کـمتـر بکِـشم

در می آید به خـدا بهر علی، جان نجف            زمزم چشم من است از نم باران نجف
به طلا طـعـنه زده ریگ بیـابان نجـف            من مـؤیـد شـده‌ام گـوشـۀ ایـوان نـجـف
که علی را همه جا مُظهر و مَظهر بکِشم

خانۀ کوچک او تا به سحر جای همه است            سائل فاطمه‌اش هرکه شد آقای همه است
کربلای پسر اوست که دنیای همه است            دست او دست خدا بوده که بالای همه است
دست او را به سـر دست پیـمبر بکِـشم

می‌زند تیغ، علی و به کسی کارش نیست            او امامی‌ست که شخصی پی انکارش نیست
چه کسی هست بگویند گرفتارش نیست            وقت جان دادن اگر فرصت دیدارش نیست
جان خود را بگـذارید به محـشر بکِشم

می نشـینم در این خانه که احسان بشوم            ذکر حیدر به لبم هست که میزان بشوم
عجب از لقمه او نیست که لقمان بشوم            زیر پاهای عـلی گر که سـلـیـمان بشوم
مورم و قصد من اینست که لشکر بکِشم

سرنوشت همه با یـار، مقـدّر شدنی‌ست            نوکـر خـانۀ او مالـک اشـتر شدنی‌ست
لرزه بر عرش، به یک نعره حیدر، شدنی‌ست            عـلیِ نـسلِ عـلی نـیز پیـمـبر شدنی‌ست
آمدم که صد و ده بار عـلی اکبر بکِشم

کاش این وصل شدن رابه جدایی نکشند            وسط کوچه کسی را به عـزایی نکـشند
از سر دوش عـلی پـاره عـبایی نکـشند            چـادر فاطـمه را کاش به جایی نکـشند
کاش میخی که بلند است از این در بکِشم

تو که اخمت بهم می‌ریزد از هر گوشه لشکر را           کفایت می‌کند لبخندت از هر غم پیمبر را

بزرگ بت‌پرستان آبرو بر خاک می‌ریزد           هـمین‌که از لبـانت بـشـنـود الله اکـبر را

اُحد بود و علی بود و علی بود و اُحد یعنی           تو بودی آنکه تا آخر نگه می‌داشت سنگر را

علم در دست‌های توست تا دنیا بفهمد که           تو هستی فوق ایدیهم که از جا کنده خیبر را

تو روحِ هل‌اتی و مؤمنون و قدر و یاسینی           سپرده دست تو پروردگارت روح ِکوثر را

علی بدر شب بدر و علی سقای پیغمبر           ابوفاضل چه زیبا ارث برد اوصاف حیدر را

دل نیست آن که عشق تو رویش اثر نداشت            بیراهه! مذهبی که به راهت نظر نداشت
هـرچـه نـگـاه کـرد خـداونـد بر زمـیـن            حصنی چونان ولای علی معتبر نداشت

خطی به یادگـار به دیوار خانه خواست            از تو خدا، وگرنه مگر کعبه در نداشت
فرق است یار غار شوی یا فدای دوست            بی‌مـانـدنت، هجرت آن شه ثـمر نداشت
گاهی جهاد، ماندن و بـیدار خـفتن است            ای همسفر! نترس، که رفتن خطر نداشت
وا شـد به رزمـگـاه اگر پـای ذوالـفـقار            کم هیچ از شگـفـتی شـق القـمـر نداشت
ای‌کاش شیـخ تفـرقه، ای‌کاش جـمع‌شان            از لایـه‌های مـعـنی مـولا خـبر نداشت!
هر صفحه الغـدیر سنـد با خـط شماست            سی‌جلد آن، ضمیر به جز یک نفر نداشت
تکـمیـل این مـسـیر، مـیّـسـر نـبـود اگر            در جاده ردپـای عـلـی را، بشر نداشت
دردی کـمـرشکـن خـم محـراب دیده از            روزی که هم نواش سر از سجده بر نداشت
قـرآن، تـمام حرف خـدا، با تو خـتم شد            شب‌های قدر بی‌تو شکوه این‌قدر نداشت

در مُلک خدا سکه به نام همه کس نیست           خـورشید ولا ساکـن بام همه کس نیست

جــبـریـل ســلام آور حـق اسـت بــرای           این مرد که محتاج سلام همه کس نیست

مـن فــال زدم در دل دیــوان خــداونــد           “لولا علی” آمد که مقام همه کس نیست

لا سیف به جز تیغ دو پیکر که خدا گفت           زیـبـنـدۀ دسـتان و نـیام هـمه ‌کس نیست

با خـطبۀ بـی‌نـقـطـه نـشـان داد به عـالم           این اوج بلاغت به کلام همه کس نیست

آن روز که لات و هـبل افتاد عـیان شد           بر دوش نبی عرصۀ گام همه کس نیست

خوشحـالم از این گـردش ایام که در آن           حـتی قـلـمـم نیـز غـلام هـمه کس نیست

یک روز غدیر آمد از آن روز مـبارک           جبریل صدا زد نگوئید امام همه کس نیست

مسـتـیم از شراب طهـور غـدیری‌ات            جـانم فـدای خـاصـیت بی‌نـظیـری‌ات

یـاقـوت آفـریـنـشـی و تـاج انّـمـاسـت            روی سـر امــارت دنـیـا، امـیـری‌ات

عـطـر لـباس کهـنـۀ تو جـنّـت آفـرین            عرش است در مساحت فرش حصیری‌ات

شمـشیر می‌زنی و ز جا کنده می‌شود            قـلـب دلاوران عـرب، از دلـیـری‌ات

وقت نبـرد، زَهـره ز میدان ربوده‌ای            پیـش یتـیم، رو شده قـلب حـریری‌ات

در جنگ دیدنی‌ست اگر سربلندی‌ات            وقت نماز کُـشته مرا سربه زیری‌ات

ای روزی تـمام جهـان زیـر خـاتـمت            عالم اسـیر این همه سـائل پذیـری‌ات

تو رازق جـهـانی و نـان جـوین نـبود            در سفـرۀ تو شاهـد یکـبار، سیری‌ات

در نوجوانی‌ات شده‌ای جانشین عشق            تکـیه زدی کـنار خـدا وقت پیـری‌ات

با وصله‌های بی‌حد و انـدازه‌ای امـیر            کفشت ملول کی شده از هم مسیری‌ات

پـای سقـیـفـه مانـده به گـل تا ابد ولی            دارد ادامـه تـا بـه ابـد دستـگـیـری‌ات

شعرای این غزل: حمیدرضا عباسی، سعیده کرمانی، امیر اسدی، عالیه رجبی

بـاید دهـان را با گـلاب نـاب شـوئـیم            آنگـاه بر لب ذکـر حـیـدر را بگـوئیم
آنقدر می با عـشق حیدر سرکـشیـدیم            در میکـده خود باده‌ایم و خود سبوئیم

شـرط قـبولی نـمـاز جن و انس است            بی‌حُـبّ حـیـدر ما نـمـاز بی‌وضـوئیم
بــوی نـجـف مـی‌آیـد از سـجــادۀ مـا            انگـار که با مـرتضی در گـفـتگـوئیم
بیمار هستیم و علی درمان درد است            دارو بجـز از خـاک پـای او نجـوئـیم
مردن به وقت سجـده بر ایـوان مـولا            عمری‌ست که ما زنده با این آرزوئیم

عید غدیر است و شعار ما همین است
تنها عـلـی جـانم امیـرالمـؤمنین است

لنگـر برای کـشـتی عـالم همین است            آری وصی برحـق خـاتم همین است
سـر تـا بـه پــا آئــیـنـۀ حـیّ تــعــالـی            اصلا دلـیل سجـده بر آدم همین است
برکـت دهـد بر سـفـرۀ ما نـان حـیدر            پس رمز سفره‌داری حاتم همین است
با مصطفی تا قُرب أو أدنی علی رفت            یعنی به درگاه خدا مَحرم همین است
یک یا علی می‌گفت احمد شاد می‌شد            یعنی به زخم قلب او مرهم همین است
نام تو را بر لب کـویری برد جوشید            اصلا دلیل جوشش زمزم همین است

عید غدیر است و شعار ما همین است
تنها عـلـی جـانم امیـرالمـؤمنین است
از بدو خلـقت از خـدایت دل ربـودی            عـلت برای خـلـقت و اصل وجـودی
روح عــبـاداتـی و مـعـنـی نــمــازی            یـعـنی بـرای دین پـیـغـمـبر عـمـودی
جبریل حیران بود آن وقتی که می‌دید            گاهی خدایی می‌کنی گه در سجـودی
کـوه اُحـد لــرزیـد بـا یـک نـعـرۀ تـو            وقتی به دستت قـلعۀ خـیـبر گـشودی
مدحت همین بس بین مردم آن کسی که            بر آیـۀ نجـوا عـمـل کرد آن تو بودی
طعـنه زند بر عـرش این ایوان مولا            بسیار عـرش حق کند بر آن حسودی
عید غدیر است و شعار ما همین است
تنها عـلـی جـانم امیـرالمـؤمنین است

آورد بـالا دسـت‌هــای جـانـشـیـنـش را            می‌خواست تا کامل کند اینگونه دینش را

الـیـوم اتـمـمت عـلیکم نعـمتی می‌گفت            تـا خـلـق بــشـنـاسـد امـام اولـیـنـش را

احمد که خود سرحلقۀ عشاق عالم بود            انداخت بر این حلقه با مستی نگینش را

حتی خدا هم داشت غرق مغفرت می‌کرد            با نـام حـیـدر آسـمـان‌ها و زمـیـنش را

زیباتر از هر صحنه‌ای لبخند زهرا بود            می‌دید بر تخـت امامت هم‌نـشـینـش را

می‌دیـد اوصـاف خـدا را در رخ مـولا            می‌دیـد اینگـونه امیـرالمـؤمـنـیـنـش را

جز حُبّ او چیزی قسیم نار و جنت نیست            در دوزخ است آنکه نگیرد آستینش را